Ένας τρόπος επικοινωνίας. Ίσως λίγο ψυχρός και απόμακρος. Ίσως λίγο περίπλοκος για όσους δεν κατέχουν την τέχνη και τα μυστικά της ψηφιακής εποχής. Ωστόσο άμεσος και ευθύς, χωρίς τα ψιμύθια, τις ρητορείες, την υποκρισία όσων σε κοιτάνε στα μάτια και θέλουν να σου πάρουν την ψυχή. Ή και το πορτοφόλι…
Πριν από τρία σχεδόν χρόνια ξεκινήσαμε μαζί με ελάχιστους φίλους μια μακρά και νικηφόρα εν τέλει πορεία για τις εκλογές στο Δήμο Καβάλας. Όταν αναλάβαμε τη διοίκηση, το πρωταρχικό ερώτημα που τέθηκε ήταν πώς θα μπορούσαμε να διατηρήσουμε την αυτονομία μας από εξωθεσμικά κέντρα εξουσίας, απ’ όσους διεκδικούσαν τη συννομή ή ακόμη και την κυριαρχία στο όνομα μιας αόριστης και φασίζουσας νομιμοποίησης από «ακροατές», «αναγνώστες», «φίλους».
Το ζήτημα μοιάζει να έχει και ηθική διάσταση, όμως είναι αποκλειστικά και μόνον πολιτικό. Στο πεδίο της εφαρμοσμένης πολιτικής, οι στόχοι και τα μέσα που επιλέγονται δεν μπορούν παρά να αποφασιστούν από τους αιρετούς, που έχουν την άμεση και χωρίς περιστροφές τελική νομιμοποίηση του εκλογικού σώματος.
Η αυτονομία της πολιτικής είναι πρόταγμα ελευθερίας, δημοκρατίας, δικαιοσύνης. Έτσι, η απάντηση στην ερώτηση «ποιος καθορίζει την ατζέντα της πολιτικής;» δεν μπορεί παρά να είναι αυτονόητη: κανείς άλλος από τους εκλεγμένους, οι οποίοι έχουν κριθεί για τις προτάσεις, το πρόγραμμα και τους συνεργάτες τους, και θα ξανακριθούν για τις επιλογές και το έργο τους όταν έλθει το πλήρωμα του χρόνου.
Στο ενδιάμεσο, η άσκηση κριτικής είναι χρήσιμη, αφού διορθώνει τα κακώς κείμενα, δυναμώνει τα δειλά και αβέβαια βήματα, βελτιώνει τις προσπάθειες και βοηθάει στις αναγκαίες (στοχαστικές) προσαρμογές.
Ό,τι όμως δεν αποτελεί κριτική, θα πρέπει να το αντιμετωπίζουμε καχύποπτα. Η γκρίνια, για παράδειγμα, αποτελεί μια απλή εκφορά αντίθεσης χωρίς καμιά εποικοδομητική διάθεση, μια ασύντακτη ρητορεία, βουτηγμένη πολλές φορές στην άγνοια και την προσωπική ιδιοτέλεια (πχ δεν με βόλεψε στη δουλειά).
Αλλά υπάρχουν πολλές διαβαθμίσεις σ’ αυτό που θέλει να λέγεται κριτική χωρίς να είναι.
Η αρπακτικότητα και η βουλιμία τις περισσότερες φορές δεν κρύβονται κι ας μεταμφιέζονται σαν καρναβάλια πίσω από βαρύγδουπες αναλύσεις κοινωνικά και παιδευτικά αμόρφωτων ανθρώπων.
Για να τελειώνουμε: προχωράμε στο δρόμο που χαράξαμε. Οι αντιξοότητες δεν μας κλονίζουν, ίσα – ίσα μας χαλυβδώνουν τη θέληση. Η Καβάλα αξίζει πολύ περισσότερα από την ιδέα που έχουν για την πόλη και τον εαυτό τους οι τυφλοπόντικες της παραπολιτικής, των παρασκηνίων, της γλοιώδους κολακείας και της ανεξίτηλης φιλοχρηματίας.
ΚΩ.ΣΙ.
Πριν από τρία σχεδόν χρόνια ξεκινήσαμε μαζί με ελάχιστους φίλους μια μακρά και νικηφόρα εν τέλει πορεία για τις εκλογές στο Δήμο Καβάλας. Όταν αναλάβαμε τη διοίκηση, το πρωταρχικό ερώτημα που τέθηκε ήταν πώς θα μπορούσαμε να διατηρήσουμε την αυτονομία μας από εξωθεσμικά κέντρα εξουσίας, απ’ όσους διεκδικούσαν τη συννομή ή ακόμη και την κυριαρχία στο όνομα μιας αόριστης και φασίζουσας νομιμοποίησης από «ακροατές», «αναγνώστες», «φίλους».
Το ζήτημα μοιάζει να έχει και ηθική διάσταση, όμως είναι αποκλειστικά και μόνον πολιτικό. Στο πεδίο της εφαρμοσμένης πολιτικής, οι στόχοι και τα μέσα που επιλέγονται δεν μπορούν παρά να αποφασιστούν από τους αιρετούς, που έχουν την άμεση και χωρίς περιστροφές τελική νομιμοποίηση του εκλογικού σώματος.
Η αυτονομία της πολιτικής είναι πρόταγμα ελευθερίας, δημοκρατίας, δικαιοσύνης. Έτσι, η απάντηση στην ερώτηση «ποιος καθορίζει την ατζέντα της πολιτικής;» δεν μπορεί παρά να είναι αυτονόητη: κανείς άλλος από τους εκλεγμένους, οι οποίοι έχουν κριθεί για τις προτάσεις, το πρόγραμμα και τους συνεργάτες τους, και θα ξανακριθούν για τις επιλογές και το έργο τους όταν έλθει το πλήρωμα του χρόνου.
Στο ενδιάμεσο, η άσκηση κριτικής είναι χρήσιμη, αφού διορθώνει τα κακώς κείμενα, δυναμώνει τα δειλά και αβέβαια βήματα, βελτιώνει τις προσπάθειες και βοηθάει στις αναγκαίες (στοχαστικές) προσαρμογές.
Ό,τι όμως δεν αποτελεί κριτική, θα πρέπει να το αντιμετωπίζουμε καχύποπτα. Η γκρίνια, για παράδειγμα, αποτελεί μια απλή εκφορά αντίθεσης χωρίς καμιά εποικοδομητική διάθεση, μια ασύντακτη ρητορεία, βουτηγμένη πολλές φορές στην άγνοια και την προσωπική ιδιοτέλεια (πχ δεν με βόλεψε στη δουλειά).
Αλλά υπάρχουν πολλές διαβαθμίσεις σ’ αυτό που θέλει να λέγεται κριτική χωρίς να είναι.
Η αρπακτικότητα και η βουλιμία τις περισσότερες φορές δεν κρύβονται κι ας μεταμφιέζονται σαν καρναβάλια πίσω από βαρύγδουπες αναλύσεις κοινωνικά και παιδευτικά αμόρφωτων ανθρώπων.
Για να τελειώνουμε: προχωράμε στο δρόμο που χαράξαμε. Οι αντιξοότητες δεν μας κλονίζουν, ίσα – ίσα μας χαλυβδώνουν τη θέληση. Η Καβάλα αξίζει πολύ περισσότερα από την ιδέα που έχουν για την πόλη και τον εαυτό τους οι τυφλοπόντικες της παραπολιτικής, των παρασκηνίων, της γλοιώδους κολακείας και της ανεξίτηλης φιλοχρηματίας.
ΚΩ.ΣΙ.
Σχόλια
KAI NA GRAFETE ESEIS...
TOTE THA SAS DIABAZOYME
KALI ARXI